Z dziennika Nadii, 15 lipca 2574r.; Laumri

Nie miałam ochoty na kłótnię z ojcem. Nie pozwoliłby mi iść do pracy, a ja i tak bym poszła, on byłby zły, ja też, a nie mogłam być roztrzęsiona pierwszego dnia pracy – potrzebuję jej, a słabość jakiegoś asystenta do lasek nie może być główną podstawą do prawa zarobku. Kiedyś to przecież wyjdzie, a wtedy muszę mieć już renomę dobrego pracownika, z perspektywami, przykładającego się, bla bla bla i inne bzdety. Nie dało się wymknąć cichcem z domu, bo ojciec wstaje około wschodu słońca, przyzwyczajony do szykowania łodzi, żeby były gotowe dla pierwszych klientów na 8.00, choć nigdy takich nie było. W każdym razie ich nie pamiętam. Inna sprawa, że dom jest położony na Skarpie. Nie ma możliwości przejścia po jedynej ścieżce tak, żeby nie zostać zauważonym. Musiałam coś naściemniać ojcu, że niby idę co Centrum, coś tam, nieważne, powiedziałam to tak cicho, żeby nie usłyszał, ale jednocześnie na tyle głośno, żebym nie musiała się ze szczegółami tłumaczyć.
Na szczęście robota w szklarni nie wymaga chodzenia w śmiercionośnych butach i skąpych kieckach. Mogłam założyć te najmniej stare trampki jakie znalazłam, jeansy, jakąś bluzkę. I tak zakładam tam fartuch.
Ok, nie jestem lafiryndą żeby się rozwodzić nad ciuchami. Ważne jest coś innego, coś w rodzaju.. odkrycia.
Kiedy Charlie był jeszcze w sierocińcu miał takiego kumpla, Leonardo. Ten chłopak bardzo interesował się roślinami. Ale tak na maxa. Można go było zapytać o jakąkolwiek roślinkę i ten wiedział dokładnie wszelkie jej nazwy, odmiany, kiedy została odkryta. Kiedyś zabrał dziewczynę na randkę, dał jej kwiatek, ona zachwycona, a Leonardo mówi „dałem ci neamufkę, bo poznaliśmy się przy drodze do Centrum, a neamufki rosną właśnie przy drodze, to raczej pospolite kwiatki, ale całkiem ładne”. Nie pochwalił się, jak mu poszło, ale nie słyszałam, żeby jakoś wybitnie często spotykał się z dziewczynami. W każdym razie Leonardo też chodził z nami na kurs na Podróżników, ale nie zdał drugiej tury testów. W listach mówił, że dostał jakąś fajną robotę i że niemalże nie wraca do domu. Znając go – tak, jest to możliwe.
Szczerze mówiąc, kompletnie o nim zapomniałam. Jakoś tak… byłam zaaferowana całym tym szaleństwem przed testami końcowymi i… tak wyszło. Parę lat pod rząd… Dzisiaj jakiś praktykant pokazuje mi laboratorium, gdzie będę pracować, gdzie jest jadalnia, łazienka, gdzie pralnia do odbioru fartuchów i, rzecz prosta, gdzie pracuję. Zaprowadził mnie do małej szklarni gdzieś na jednym w wyższych (zgubiłam się na którym konkretnie, bo budynku nie projektowali wybitni architekci – nawet dostałam mapę, żeby wiedzieć, jak dojść w kluczowe miejsca). Było tam kilku ludzi, wszyscy się ze mną przywitali, rzucili jakieś grzeczne, nic nie znaczące formułki typu „Witamy na pokładzie!” i „Nie wiem czy patrzeć na śliczną nową koleżankę czy rośliny”. Tylko jeden brodaty mężczyzna pochylał się nad skrzynkami z czymś kolorowym, spisując coś w wymiętym zeszycie. Wypadło mu z niego kilka kartek, więc podeszłam i je podniosłam. Kiedy mu je dałam początkowo w ogóle nie zwrócił na mnie uwagi, nawet nie powiedział „dziękuję”. Po prostu wykonał głową jakiś dziwny gest i wrócił do notatek. Przedstawiłam mu się, powiedziałam, ze jestem tu nowa, że będę z nim pracować i zapytałam, jak się nazywa. To chyba normalne, w końcu byłoby spoko wiedzieć takie rzeczy o współpracownikach. Ten na chwilę zamarł, odwrócił się powoli (myślałam, że popełniłam jakieś poważne faux pas), zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu i zapytał cicho „Mała Nadia?...”. Nie wiedziałam… Bo tylko jeden chłopak tak na mnie mówił, wieki temu i to był… Leonardo. Rośliny. Zwolnienie ze szkolenia. Super praca. Leonardo.
Rzuciłam mu się na szyję. Chyba nie był przyzwyczajony do takiej ekspresji w wyrażaniu uczuć. W końcu go puściłam i zaczęłam nawijać jak najęta, że to takie cudowne, że znowu się spotkaliśmy. Ale… On nic nie mówił. Nic. Dopiero po kilku minutach rzucił krótkie, cichutkie „Mała Nadi”. Odwrócił się i wrócił do notatek. Stałam jak ta idiotka dłuższą chwilę, dopóki ktoś nie wziął mnie pod swoje skrzydła, żeby mi pokazać, co mam robić. To była taka kobieta, koło trzydziestki, nazywała się Madeleine. Powiedziała, żebym nie zwracała uwagi na tego chłopaka, bo jest dziwny i zajmuje się tylko tymi roślinami, ale że z drugiej strony to geniusz. Ponoć to on skrzyżował fiołka i irysa tworząc firysa. Teraz pracuje nad nową odmianą, nad „firosem”.
Ale nie o to chodziło. Rozpoznał mnie. Ale traktował mnie jakbym była obca! Co no, obraził się, bo nie pisałam? On też! Zresztą… wydawał się taki… nieobecny. Muszę się dowiedzieć co jest grane, bo teraz mi to będzie po głowie chodzić! A niech cię Leonardo!

Z dziennika Charliego, 14 lipca 2574r.; pokład L-128

Dobra, już się uspokoiłem. Że co, mam się jarać, bo jestem w kosmosie zamknięty w jednej puszcze z fajną laską (i kimś tam jeszcze), lecę na Nową jako pierwszy w historii ludzkości i w ogóle?... W życiu, całkowicie na chłodno to biorę. Dajcie mi fajkę to w ogóle będę wyglądał jak najspokojniejszy facet we wszechświecie. Tętno na minusie.
Ty, który to czytasz, kimkolwiek jesteś, należysz do inteligentnej formy życia, bo opanowałeś trudną sztukę czytania, więc powiedz potomnym tak, jak napisałem.
Ale Nadia ma wiedzieć tak:
Jestem mega podjarany, słuchaj, dzisiaj ta dziewczyna, Lydia (śliczne imię) się o coś potknęła i zaczęła tak wirować jakby. No to ją załapałem (wal się Luke!) i wiesz, z takim szarmanckim uśmiechem sprowadziłem do pozycji pionowej, mówiąc „do usług, mademoiselle”. Ona dumnie zadarła główkę i odeszła z udawaną godnością, ale jestem święcie przekonany, że w duchu się uśmiechnęła! Wiesz, Nadi jakim ja jestem mistrzem w dziedzinie podrywu. Wybitnym wręcz! Zanim dolecimy do Starej dziewczyna będzie błagać, żebym się z nią umówił. Cóż, no nie wiemy, czy wrócimy. Ktoś będzie musiał zadbać o to, by gatunek przetrwał… Chyba lepiej przekazać dobre geny takie jak uroda, spryt, inteligencja, ponadprzeciętną masę mięśniową niż jakąś blondynkowatość i gburowatość. Jest jeszcze Trevor… niby spoko… ale on jest kapitanem i na pewno nie chce mezaliansu! Zresztą już ja sobie Lydię urobię!
A, właściwie to zostałem wysłany na Starą, żeby prowadzić badania… jeszcze jesteśmy za daleko, żeby otrzymać jakiś sygnał, cokolwiek. W każdym razie jakiś aktualny. Dlatego skupię się na odkrywaniu załogi… a szczególnie jej pięknej części. J

P.S.
Lydia jakaś taka wypadkowa jest. Jakim cudem przeszła testy?!

Z dziennika Nadii; 14 lipca 2574r.; Laumri

Mam taki dziwny sen. Śni mi się, że idę słoneczną ulicą Centrum. Mijam witryny sklepów, szklane budynki, w których mogę się przejrzeć. Ale siebie nie widzę. Równo ze mną idzie jakaś inna dziewczyna, w krótkiej spódniczce, obcisłej bluzce z dekoltem, umalowana, z bardzo niepraktycznie rozpuszczonymi włosami, które wchodzą jej w oczy i przyklejają się do taniej szminki na ustach. Buty też ma niepraktyczne, bo szpilki. Kiedyś dostałam takie od Charliego, nigdy nie powiedział, jak je zdobył, ale stwierdził, że muszę takie mieć, żeby wyglądać jak dziewczyna.

Szczypię się w rękę, ledwo zauważalnie, ale boli. Nie budzę się. Jak się wyłożę w tych śmiercionośnych butach, to zaboli tak, że się obudzę. Jeśli się nie wyłożę, to będzie znaczyć, że to na pewno sen.
Miałam na sobie te buty tylko raz, na szesnaste urodziny Charliego. Nie zdjęłam ich nawet kiedy schodziliśmy po skałach na kamienisty brzeg morza. Wtedy się potknęłam i skręciłam kostkę, a Charlie musiał mnie zanieść do domu na barana. Powiedział, że powinnam mieć chłopaka jak chcę nosić te buty, bo jestem dla niego za ciężka. Tego samego dnia zabrał mnie na ciastko z kremem, gdyż rzekomo jestem za chuda i mi wszystkie narządy przez skórę prześwitują.

 

Nigdy nie siadam w glide’ach. To by znaczyło, że jestem słaba, a nie jestem. Ale dzisiaj muszę usiąść. Boję się Mogłabym się wywrócić na zakrętach, te buty nie są stabilne, w dodatku wyglądam w nich idiotycznie.
Jakiś chłopak zagwizdał przechodząc obok mnie. To było straszne. Na głowę upadłam. Przecież nie musiałam się tak ubierać, przecież Instytut zagwarantował mi pracę. Jakąkolwiek pracę. Właśnie, problem w tym, że ja nie chcę „jakiejkolwiek pracy”. Musi być dobra i słono płatna. Inaczej to nie ma sensu. Kobiety raczej nie zarządzają tego typu sprawami, bo są bardziej empatyczne i skłonne do wielu ustępstw w ramach litości, co jest sprzeczne z polityką Instytutu nastawionego na zysk.
Z drugiej strony facet ma jeden, za to ogromny defekt – kobiety. Widziałam kiedyś, jak moje rówieśnice dostają kawę za „ładne oczy”. Nigdy tego nie próbowałam, bo uważałam to za żałosne (nie zmieniłam zdania), ale mam nadzieję, że uda mi się ta sztuczka.

                                                                                                                                               .

Wchodzę do budynku Instytutu. Jest biały, ma duże okna. Przez parę lat był dla mnie drugim domem. Mam głęboką, szczerą i nieskrywaną nadzieję, że nikt mnie nie rozpozna pod tą maską. Patrząc w wypolerowaną na błysk podłogę, podchodzę do stolika recepcji. Chociaż bardziej przypomina katedrę.

- Dzień dobry – uśmiecham się promiennie do chłopaka siedzącego za biurkiem. – Potrzebuję pomocy.

Patrzy na mnie zza szkiełek niemodnych okularów.
- Słucham…
- Jestem tegoroczną absolwentką Instytutu… - pochylam się w jego stronę- i chciałabym zapytać o ofertę pracy…
- Niestety, em… To nie jest takie… - Ma problem z utrzymaniem wzroku na mojej twarzy, więc asekuracyjnie udaje, że szuka czegoś w komputerze.

Cała ta sytuacja jest potwornie żenująca.

- Och, jestem pewna, że uda się panu coś znaleźć… Jack.

Tak ma na plakietce. Ponoć zwracanie się do kogoś po imieniu skraca dystans i wywołuje pozytywne uczucia w rozmówcy.

- Tak, ja… em.. Pani nazwisko?

- Jestem Nadia. Tylko jedna jest taka w systemie – mrugam do niego.

Niech ten koszmar się skończy!

- Tak, zgadza się… Panno Nadiu..

- Och, mów mi Nadia. – Zaraz dostanę szczękościsku i już nigdy nie przestanę się uśmiechać.
- Tak więc… Nadia… Z tego, co widzę, miała pani… miałaś… bardzo dobre wyniki i… mogę zaproponować pan… ci pracę w… szklarniach Toransky’ego. Na stanowisku kierowniczym! – Poprawia się od razu. On też chce jak najszybciej mieć mnie z głowy.

Trafiony.

- Ojej, dziękuję bardzo! Czy mogłabym jeszcze prosić, Jack… o namiary?...

- Tak, tak, już… - pośpiesznie zapisuje elegancką wizytówkę. Podaje mi ją, ciągle patrząc w niebieski ekran. – Życzę miłego dnia.
-Na pewno taki będzie!
Posyłam mu buziaka, a on jeszcze bardziej chowa się za białą „katedrą”.

 

Zatopiony.

Z dziennika Nadii, 13 lipca 2574r.; Laumri

Jestem wkurzona, bo znalazłam te księgi rachunkowe! Jak on mógł to przede mną ukrywać?! Zrobiłam mu awanturę, że nie powiedział o długach, których nie spłacimy nawet jakbyśmy otworzyli klub z mocno dwuznacznymi występami „artystycznymi”, a on na mnie nawrzeszczał, bo grzebię w jego rzeczach i wtrącam się w nieswoje sprawy.

- Jak to nie moje?!

- Dług jest na moje nazwisko.
- Nie spłacisz, przejdzie na mnie, więc to moja sprawa!
- Czyli nie zależy ci na uratowaniu marzenia mamy? Tak bardzo, że chciałaś uciec na Starą?
- Tato…
- Nie przerywaj jak do ciebie mówię! Nie potrafisz zrozumieć, że to dla mnie ważne?! Jesteś zbyt dumna, żeby znieść myśl o przyjęciu pomocy, w tym również pożyczki! Ale uprzedzam cię Nadi – świat tak nie wygląda. Nie jesteś niezależną jednostką.

Powiedziałam coś w stylu, że muszę się przejść. Nie przewietrzyć, bo wiatr hula po domu jak szalony, przecież nie stać nas na zwykły cement.

Tylko co on sobie wyobrażał biorąc ten kredyt? Żeby jeden!

Zresztą najbardziej jestem wściekła, że… ma rację, chol**a jasna! Jestem zbyt dumna, żeby przyjąć pomoc, wziąć pożyczkę. No bo po co? Jak mogę sobie poradzić sama, to czemu mam być od kogoś zależna? Nawet Charlie wyjechał i go nie ma! Jego i jego genialnych pomysłów! Dlatego nie można polegać na ludziach. Tylko na sobie. Mój przyjaciel wyjechał, ojciec mnie okłamuje. Świetnie, a ja mam iść, wywrócić swoje zasady do góry dnem, jak łódź podczas sztormu, i iść płaszczyć się przed bogatymi bucami.


                                                               MOWY NIE MA!!!

Wybrzeże

Z dziennika Charliego; 13 lipca 2574r.; pokład L-128

Z dnia dzisiejszego warto zachować w pamięci jeden incydent.

Mimo testów i tego wszystkiego, nad czym nie mam teraz ochoty się rozwodzić, Lydia zemdlała - ciśnienie śródczaszkowe trafił szlag. Padła po prostu. A raczej padłaby, gdyby oddziaływała na nią dość silna grawitacja. Ja pierwszy zobaczyłem ją dryfującą koło drzwi do ośrodka sterowania. Miałem nadzieję na jakąś resuscytację, dozgonną wdzięczność czy coś, ale na swoje nieszczęście mam niewyparzony język i zaalarmowałem Luke’a, naprawdę niezamierzenie. Znalazł się przy niej szybciej, niż zdążyłem wpaść na błyskotliwy pomysł, by zawołać strwożonym głosem „Luke, patrz, przed nami asteroida!” Tak się nieszczęśliwie złożyło, iż ta genialna myśl przywędrowała do mnie o pół sekundy za późno, kiedy już niemy blondynek ustawił nogi Lydii w górze, dzięki czemu krew dopłynęła jej do mózgu i odzyskała przytomność. No, niezupełnie – błądziła wzrokiem dookoła niepewna, co właściwie się stało i, prawdopodobnie, co tam w kącie robi różowy słoń.
Na jeszcze większe nieszczęście nie dała nic ze sobą zrobić, jakby była zwykłą narkoleptyczką i usnęła na chwilkę.
To jest wojsko, powiedział Luke przechodząc koło mnie.

I co, że wojsko! Walczy się nie tylko o pokój czy ziemię ale i (a może przede wszystkim) o ładne dziewczyny, co jest uwarunkowane przez ewolucję!

A kimże ja jestem, by spierać się z naturą? Elementem jej jestem i nic, co zapisane w podświadomości, nie jest mi obce.

Z dziennika Nadii, 12 lipca 2574r.; Laumri

Koniec, muszę wziąć się w garść! Mogę tęsknić za Charliem, ale nie może mi to zabrać zdrowego rozsądku.

Nie tęsknię za Charliem! Trochę szkoda, że się nie dostałam, ale to wszystko, nie jestem smutna, nie płaczę, nie jestem obrażona na cały świat! Po prostu… to trochę głupie. To nic, muszę pomóc tacie w… interesie. Tak, to nie do wiary, a jednak wypożyczalnia łódek L&A jeszcze się trzyma. Mimo wszystko… Trzeba będzie poszukać albo funduszy (chyba z nieba) albo klientów. Do czego potrzebne są fundusze na reklamę.
Pół roku temu, kiedy jeszcze szkoliłam się w Instytucie, załatwiłam tacie wizytę u lekarza, bo narzekał na stawy, chociaż przysięgał, że czuje się dobrze. Tak jak myślałam, ma reumatyzm. Niestety, nie poprawiło mu się, a nawet wręcz przeciwnie. Od miesiąca śpi na kanapie na parterze. Twierdzi, że chce mieć oko na skład, żeby nikt niczego nie ukradł, a okno z salonu jest idealne do obserwacji. Ale bądźmy szczerzy. Potencjalny złodziej wejdzie i co najwyżej ucieknie z przepukliną ze śmiechu, że chciał ukraść zdezelowaną, przeciekającą łódkę albo porwaną linę cumowniczą. W dodatku ojciec pochował gdzieś księgi rachunkowe i nawet nie wiem jak bardzo zalegamy z podatkami i pożyczkami. Po południu ma wyjść po puszkę farby, żeby odmalować napisy na burtach, wtedy ich poszukam.
„Wystarczy, że bogato wyjdziesz za mąż, a jak nie, to przynajmniej będziemy się cieszyć nawzajem swoim towarzystwem do końca świata.
W prognozie pogody nie zapowiadali końca świata, więc nie pozostaje Ci nic innego jak wkładać mini i iść w miasto!”
Charlie tak mówił jak się skarżyłam, że interes ojca doprowadzi nas oboje do ruiny.

Jeszcze czego. Twoje niedoczekanie, Charlie!